Het Nederlandse gezinsherenigingsbeleid heeft vervelende gevolgen voor sommige Syrische gezinnen die naar Nederland zijn gevlucht. Volgens de Nederlandse afdeling van de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR hebben c.a. dertig gevluchte Syrische gezinnen een meerderjarig kind in Syrië of Libanon moeten achterlaten. Deze kinderen konden niet mee omdat het Nederlandse gezinsherenigingsbeleid alleen minderjarige kinderen automatisch toelaat. Volwassen kinderen kunnen wel op eigen gelegenheid naar Nederland komen en zelf asiel aanvragen. Dit kan echter alleen illegaal en dan komen deze jong volwassenen via een gevaarlijke route naar Nederland. Dit blijkt uit berichtgeving van het NOS.
Het Syrische gezin van Zaki Homs moest hun oudste dochter Joyce van 19 jaar achterlaten in Beiroet. Homs vluchtte vorig jaar vanuit Libanon naar Nederland. Eenmaal in Nederland mocht hij alleen zijn vrouw en zijn minderjarige kinderen over laten komen. Het is niet veilig voor Syriërs in Libanon en het gezin hoopt dat hun achtergebleven dochter snel naar Nederland kan komen.
Volgens René Bruin, directeur UNHCR Nederland, is het Nederlandse beleid riskant en onrechtvaardig. Hij dringt aan op een verruiming van de regels.
"Het gezinsherenigingsbeleid is goed, maar op dit kleine stukje zou het wat beter kunnen."
Het ministerie van Justitie heeft inmiddels ook gereageerd. "Vluchtelingen van elke leeftijd, dus ook van 18 jaar en ouder, kunnen altijd op eigen titel asiel aanvragen. Daarnaast kunnen ze bij meer dan normale emotionele afhankelijkheid herenigd worden met hun gezin dat al in Nederland is. Dat kan bijvoorbeeld als een meerderjarig kind door zijn gezondheidstoestand niet in staat is om voor zichzelf te zorgen."
Kamervragen
Het Tweede Kamerlid Attje Kuiken (PvdA) heeft inmiddels Kamervragen gesteld aan de Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie.
Het Kamerlid Kuiken wil graag van staatssecretaris Fred Teeven weten "welke mogelijkheden er in het bestaande beleid zijn om, indien één of twee meerderjarige kinderen noodgedwongen moeten achterblijven, deze kinderen toch te laten nareizen, bijvoorbeeld vanwege onevenredige hardheid? Wanneer is sprake van bijzondere afhankelijkheid? Op welke wijze wordt het criterium «more than normal emotional ties» in de beslispraktijk uitgelegd? Wanneer is daar wel en wanneer is daar geen sprake van?"
Daarnaast wil het Kamerlid ook weten "hoeveel meerderjarige kinderen als gevolg van dit verzwaarde criterium niet hebben kunnen nareizen met de rest van het vluchtelingengezin?''