Prawdę mówiąc, jestem dość pedantyczna. Prowadzę dokładne notatki na temat moich finansów, starannie przechowuje moje dyplomy i dokumentację medyczną w osobnych folderach, a jeśli zechcę, mogę sprawdzić, jak wyglądały moje treningi w ciągu ostatnich 7 lat i ile ważyłam danego dnia. Kiedy jestem na diecie, zapisuję też informacje o moich posiłkach. Nie jestem zbytnio tajemnicza jeśli chodzi o moje życie prywatne. Wiele zdradzam moim przyjaciołom i znajomym. I nie wstydzę się swoich wydatków (no dobrze, pewnie nie powinnam odwiedzać w lutym sklepu z artykułami artystycznymi i rękodzielniczymi aż pięć razy), tego, co jem (tylko nie wspominajmy proszę o dużym słoiku Nutelli), mojej wagi lub programu treningowego. Czy to oznacza, że gdyby ktoś zapytał, czy może opublikować moje dzienniki, nie miałabym nic przeciwko?
Nie.
Możesz sądzić, że musi w nich być coś, czego się wstydzę. Gdyby nie było nic, nie miałbym problemu z tym, żeby je opublikować. Ale tak nie jest. Nie musisz się czegoś wstydzić, żeby nie chcieć tego upublicznić.
Pomyśl o swojej sypialni. Jeśli to, co się tam dzieje zachodzi między dwoma dorosłymi osobami, z pewnością nie ma się czego wstydzić. Mimo to można sobie łatwo wyobrazić, że ktoś, kto zdobył Twoje domowe wideo, które nagrałeś ze swoją partnerką, śmieje się z Ciebie lub, co gorsza, źle Cię traktuje.
Żyjemy w świecie pełnym idiotów. Chociaż wielu z naszych współobywateli to z pewnością nie idioci, niestety uwierzą i podążą za innymi idiotami, jeśli ci będą wystarczająco głośni. To oczywiste, że wspieranie obrońców praw człowieka to nie powód do wstydu. Ale w kraju, w którym autorytarne rządy wmawiają ludziom, że obrońcy praw człowieka są zdrajcami interesów państwowych, wiele osób przestraszy się, jeśli władze zaczną zmuszać organizacje do publikowania nazwisk swoich darczyńców. Będą obawiać się, że jeśli informacje o darowiźnie zostaną upublicznione, ucierpią na tym ich relacje społeczne lub status zatrudnienia. Może to dotyczyć szczególnie osób przekazujących środki na rzecz obrońców praw człowieka pracujących z niepopularnymi grupami, takimi jak bezdomni, imigranci, Romowie lub osoby LGBTQI. I oczywiście wiele z nich, co zrozumiałe, raczej przestanie przekazywać darowizny na rzecz takich organizacji.
Jeśli więc niektóre rządy twierdzą, że gdyby ludzie nie robili niczego złego, nie zrażaliby się pomysłem zrobienia tego samego publicznie i na pewno nie zachowywaliby się z tego powodu inaczej, po prostu kłamią. Kiedy rządy zmuszają obrońców praw obywatelskich do publikowania nazwisk darczyńców, tak naprawdę chcą odebrać Ci prawo do prywatnego okazywania współczucia. Chcą, aby ludzie przekazywali mniej darowizn, a obrońcy praw człowieka mieli mniej pieniędzy, aby bronić przysługujących obywatelom praw.
Przy okazji, oto mój dziennik treningowy.
