Belgijskie władze twierdzą, że w Gwinei nie trwa konflikt zbrojny. Z drugiej strony pan Daikite podkreśla, że uczestniczył tam w ruchach antyrządowych i powrót do kraju naraziłby go na niebezpieczeństwo represji i przemocy.
Skarga oparta była na założeniu, że belgijskie władze zajmujące się sprawą, niewłaściwie wykorzystały definicję "konfliktu zbrojnego", pochodzącą Prawa Konfliktów Zbrojnych. Skarżący twierdził, że w wypadku Dyrektyw UE, pojęcie powinno mieć autonomiczny charakter i być definiowane niezależnie. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyznał mu rację. TSUE doszedł do wniosku, że prawo Unii Europejskiej ma na celu zapewnienie ochrony zastępczej nie tylko w przypadku międzynarodowych lub nie-międzynarodowych konfliktów zbrojnych, opisanych w Prawie Konfliktów Zbrojnych, ale również w przypadku wewnętrznych konfliktów zbrojnych, w wypadku kiedy konflikty te charakteryzują tak zwane akty masowej przemocy. Według TSUE, Prawo Konfliktów Zbrojnych i system ochrony zastępczej gwarantowany przez Dyrektywę Unijną, mają istotnie różne cele i zapewniają różne mechanizmy ochrony. Podczas gdy zadaniem Prawa Konfliktów Zbrojnych przede wszystkim zapewnienie bezpieczeństwa cywilów w strefach walki i zredukowanie negatywnych skutków wojen, prawo UE skupia się na zapewnieniu międzynarodowej ochrony cywilów znajdujących się poza obszarem walk. Pojęcie konfliktu zbrojnego w Prawie Konfliktów Zbrojnych jest również blisko związane z sankcjami karnymi. Taka relacja nie zachodzi w przypadku prawa UE. W związku z różną istotą Dyrektywy UE i Prawa Konfliktów Zbrojnych, pojęcie "konfliktu zbrojnego" w prawie UE powinno być rozumiane w sposób zgodny z jego rozumieniem potocznym. Przez "konflikt zbrojny" rozumiemy przez to sytuacje, kiedy mają miejsce starcia pomiędzy państwowymi siłami zbrojnymi a jedną lub kilkoma uzbrojonymi grupami, lub kiedy dochodzi do starć pomiędzy dwoma lub więcej grupami zbrojnymi. Ochrona zastępcza powinna być więc przyznawana, kiedy starcia stanowią poważne i osobiste zagrożenie dla życia lub nienaruszalności fizycznej wnioskującego.
Im bardziej według wnioskującego jest on bezpośrednio i osobiście narażony, tym mniejszy poziom masowej przemocy jest wymagany do bycia uprawnionym do uzyskania ochrony zastępczej.
sprawa: C-285/12, Aboubacar Diakité przeciwko Komisarzowi Generalnemu do spraw uchodźców i bezpaństwowców
