W kilku holenderskich gminach realizowana jest polityka likwidowania miejsc postojowych dla osób stale mieszkających w przyczepach kempingowych. Ludzie ci to najczęściej członkowie społeczności romskiej lub Sinti. Polityka ta - w skrócie - zakłada, że miejsca postojowe dla przyczep, które zostały opuszczone, nie mogą być ponownie wynajęte. W rezultacie coraz mniej przyczep i miejsc postojowych jest dostępnych do zamieszkania, podczas gdy nie słabnie na nie popyt, a miejsc już brakuje.

Program Litygacji w Interesie Publicznym (PILP), we współpracy z Uniwersytetem w Utrechcie, zlecił badania dotyczące polityki wobec przyczep kempingowych w Holandii. Badania te zostały przeprowadzone przez Rachel Dijkstra i opublikowane pod tytułem “Czy polityka likwidowania obozowisk kempingowych jest legalna?”.

Dijkstra przeanalizowała międzynarodowe i europejskie przepisy dotyczące praw człowieka, które mają zastosowanie w tym kontekście, zwłaszcza orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPCz) odnoszące się do Artykułu 8 (poszanowanie życia prywatnego i rodzinnego) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, a także odpowiednie normy Europejskiej Karty Społecznej, międzynarodowe normy zawarte w Międzynarodowym Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych i Międzynarodowym Pakcie Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych, jak również stosowne orzeczenia Holenderskiego Instytutu Praw Człowieka.

Polityka niezgodna z holenderskimi i międzynarodowymi regulacjami

Dijkstra stwierdza, że “realizowana w kilku gminach polityka likwidacji nie jest zgodna z holenderskimi, europejskimi i międzynarodowymi regulacjami i tendencjami” i wskazuje na trzy kluczowe zagadnienia. Po pierwsze, Romowie, Sinti i inne osoby mieszkające w przyczepach nie są uznane w Holandii za mniejszości, co oznacza, że kryterium to nie jest brane pod uwagę w polityce gmin.

Po drugie, polityka likwidacji wydaje się ustanawiać nieuzasadnione rozróżnienie między mieszkańcami przyczep kempingowych a mieszkańcami zwykłych domów. Ponadto, specyficzne położenie Romów wymaga bardziej korzystnego traktowania, w tym zapewnienia dostatecznej liczby miejsc na przyczepy kempingowe.

Wreszcie, polityka likwidacji wydaje się naruszać prawo do prywatności i życia rodzinnego, zgodnie z wykładnią Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPCz). Prawo to każdorazowo wymaga równoważenia interesów w tworzeniu i realizowaniu polityki. Należy zatem uwzględniać zwyczaj - Romów, Sinti i innych ludów nomadycznych - życia w przyczepach kempingowych blisko swoich krewnych, co stanowi część ich kultury.