Skarżącymi w sprawie byli rodzice Vincenta Lamberta, jego siostra oraz przyrodni brat. Lambert doznał urazu głowy w wypadku samochodowym w 2008 roku, w wyniku którego jest on całkowicie sparaliżowany i zależny od aparatury podtrzymującej życie. Utrzymywany jest on przy życiu za pomocą sztucznego odżywiania i nawadniania za pomocą rurki.

Po zakończeniu procedury konsultacyjnej przewidzianej przez “ustawę Leonetti” w sprawie praw pacjentów i zakończenia życia, lekarz zajmujący się Lambertem 11 stycznia 2014 roku zdecydował o zaprzestaniu odżywania i nawadniania pacjenta z dniem 13 stycznia. Po postępowaniu, w którym realizacja decyzji lekarza została zawieszona, francuska Rada Stanu, opierając się w szczególności na raporcie biegłego lekarza, uznała decyzję lekarza o zaprzestaniu odżywiania i nawadniania za dopuszczalną.

Wyrok Wielkiej Izby

W sprawie Lambert i inni p. Francji, Wielka Izba Europejskiego Trybunału Praw Człowieka uznała, większością głosów, że nie doszło do naruszenia art. 2 (prawo do życia) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka poprzez realizację wyroku Rady Stanu z 24 czerwca 2014 roku, zezwalającego na wstrzymanie sztucznego odżywiania i nawadniania Vincenta Lamberta.

Trybunał zauważył, że w krajach członkowskich Rady Europy nie ma zgody co do umożliwiania wstrzymania terapii podtrzymującej życie. W tej sferze, która dotyczy końca życia, państwom przysługuje krajowy margines swobody ocen. Trybunał uznał, że przepisy ustawy z 22 kwietnia 2005 roku, zinterpretowane przez Radę Stanu, stanowią podstawę prawną, która była wystarczająco precyzyjnie regulowała kwestię podejmowania przez lekarzy decyzji w sytuacjach takich, jak ta w niniejszej sprawie.

ETPCz był w pełni świadomy wagi kwestii poruszonych w tej sprawie, które dotyczyły bardzo złożonych zagadnień medycznych, prawnych i etycznych. Biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, Trybunał potwierdził, że kwestia zbadania, czy decyzja o zaprzestaniu leczenia podtrzymującego życie jest zgodna z krajowym ustawodawstwem i Konwencją Praw Człowieka oraz ustalenia życzeń pacjenta w zgodzie z prawem krajowym należy przede wszystkim do władz krajowych.

Rolą Trybunału jest zbadanie zgodności działań państwa z pozytywnymi obowiązkami wynikającymi z art. 2 Konwecji. Trybunał uznał, że ramy prawne ustanowione przez prawo krajowe, zgodnie z wykładnią Rady Stanu, oraz proces podejmowania decyzji, który był przeprowadzony w sposób skrupulatny, są zgodne z wymogami art. 2.

ETPCz doszedł do wniosku, że przypadek Vinceta Lamberta był przedmiotem pogłębionej analizy, w trakcie której wzięto pod uwagę wszystkie punkty widzenia, a wszystkie aspekty sprawy zostały starannie rozważone, zarówno na podstawie szczegółowego raportu medycznego, jak i ogólnych obserwacji najwyższych organów medycznych i etycznych.